Op weg naar Yogyakarta...

Het was weer eens vroeg dag. De wekker op 06.30, opstaan, douchen, aankleden, koffers pakken en ontbijten. We kwamen in een ontzettend mooie ontbijtzaal binnen met overal schilderijen, standbeelden en zelfs een kast met Delfs blauw! Het ontbijt was weer voortreffelijk. Toen we klaar waren zijn we met onze koffers in de lobby gaan zitten. Rachman was in nog geen velden of wegen te bekennen... Ik ben dus nog maar even verder gegaan met m'n reisblogs en jawel, daar kwam hij aan!

Vandaag staat onze reis naar Yogyakarta op het programma. Maar niet rechtstreeks. We beginnen met de rit naar het Diengplateau. Een ongelooflijk mooie rit. Mede omdat dit plateau zo hoog ligt, is het zicht tijdens de rit adembenemend. Dit hebben we dus gisteravond moeten missen. Toen hebben we de laatste 3 uur in het donker gereden. Hier geen sawa's, daarvoor ligt de grond te hoog. Hier worden vooral groentes, zoals aardappels, wortels en kool verbouwd. Een totaal ander landschap dan in west-java. 

We komen aan bij de parkeerplaats. Het is er ontzettend druk. O ja, het is natuurlijk zondag vandaag en iedereen is vrij! Je verliest hier alle gevoel voor dag en tijd. En ik heb m'n horloge nog wel om! Na het betalen van de entree lopen we naar binnen. Een steeds sterker wordende zwavellucht komt ons al tegemoet. Bij de ingang worden monddoekjes verkocht, maar die laten we netjes in de doos achter, bikkels als we zijn! Direct na de ingang staat een dode boom met een aantal uilen erin. Hiermee kan je op de foto voor het riante bedrag van IDR 10.000 (€ 0,70). Verder alleen maar souvenir (oleh-oleh) kraampjes en tentjes waar je iets kunt eten of koffie en thee kunt drinken. 
Maar eerst naar de warmwaterbron. Je moet uitkijken waar je loopt, want overal zijn kleine plasjes kokend water. De zwavellucht wordt steeds sterker, maar is goed uit te houden. Het stinkt eigenlijk meer naar rotte eieren. De kraterrand wordt afgeschermd met een houten hek. Door de stoom kun je het kokende water niet goed zien, maar af en toe drijft de wind de stoom aan de kant en zie je een groengrijze kokende massa. 
Gelijk komen er mensen naar ons toe die met je op de foto willen. Als lokale helden worden we omringd door hele families en de camera's gaan van hand tot hand. Het duurt dan even, maar uiteindelijk staat iedereen wel een keer op de foto. Verderop staat een Willys jeep en een stel paarden, waarmee je wederom voor IDR 10.000 op de foto kan. Ook kun je crossmotortjes huren of een quad. Deze laatste is veeeel te klein, dus ook die blijven staan. 

In een van de tentjes verkopen ze zelfgebakken kokoskoeken. Heerlijk, met een kopie kopie erbij. Na de koffie houden we de krater voor gezien en rijden met de auto naar de andere kant. Hier wacht ons een stevige klim naar boven. Van oude 50kg zakken gevuld met zand, hebben ze treden gemaakt, die echter veel te hoog zijn om fatsoenlijk omhoog te klimmen. Ik heb er al moeite mee, kun je nagaan hoe de kleine en vaak oude Indonesische mens hier omhoog moet komen. Maar de beloning is enorm! Wat een uitzicht en wat een kleuren. Tijdens het uitblazen is het genieten van het uitzicht. En er tijd voor selfies! Lutvi is met ons meegegaan. Voor hem was het een fluitje van een cent. Maar ja, die doet z'n hele leven niet anders. 
De wandeling naar beneden gaat veel sneller en is een stuk minder vermoeiend. De auto staat al klaar, dus kunnen we vertrekken. Op weg naar de laatste halte, de Borobudur! Tijdens deze rit besluiten we om eerst te gaan lunchen. Het is inmiddels 14.30, dus dat mag wel een keer! Het eten was goed, maar bij lange na niet zo lekker als wat we tot nu toe gegeten hadden. Dus weer snel in de auto en verder. Na 500 meter stopten we en bleken we op de parkeerplaats van de Borobudur te staan. We hadden om de hoek gegeten! 
Ik had al het een en ander over de Borobudur gelezen en de miniatuurversie tijdens de laatste Floriade bekeken, maar als je er dan staat, wordt je overweldigd door de grootte en complexiteit van dit bouwwerk. Zoek het maar eens op op Wikipedia. Je vindt dan een uitgebreid verhaal. 
We kregen een gids toegewezen, die z'n best deed ons in het Engels uit te leggen over de bouw, restauratie en betekenis van de vele afbeeldingen en stupa's. Er was echter vaak geen touw aan vast te knopen. Hij sprak engels met een zwaar accent en z'n verhaal was doorspekt met boeddhistische termen. Dat het plotseling hard begon te regenen, maakte het er niet makkelijker op! Gelukkig stonden er overal mensen die voor een klein bedrag (€ 0,70) paraplu's verhuurden. Maar ja, nat wordt je toch.

Het nadeel van een gids: je zit aan het vaste rondje en daar wordt niet van afgeweken. We hadden graag nog helemaal beneden rondgelopen en foto's willen maken, maar de gids liep al naar de uitgang. Daar stond Rachman ons al op te wachten. Even een kop thee of koffie, want we moesten nog een poosje rijden om in Yogya te komen.

Het verkeer richting de stad had weer last van een infarct. Tergend langzaam kwamen we vooruit. Hé, ATM, even pinnen. We krijgen het niet voor elkaar met Maestro te pinnen. Gelukkig werkt de Mastercard wel! Straks Kelly en Geoff maar eens even bellen via WhatsApp, misschien hebben die nog een tip.

En dan is er het hotel. In een smal straatje met kleine restaurantjes en kroegjes. Volgens Rachman komen hier veel backpackers, dus altijd gezellig! We brengen onze spullen naar de kamer, gaan even onze voeten wassen en Kelly bellen. Die zegt dat we via de app onze bankpas op "wereld" moeten zetten. Die staat standaard op "europa"! Je moet het maar weten! Maar nu heb ik het veranderd, dus morgen zal het wel werken. Na de laatste nieuwtjes hangen we op en gaan op zoek naar een plekje om te eten. Uiteindelijk besluiten we bij de overburen, "House of Saté" te gaan eten. Ze hebben daar Bintang en heerlijke saté. Als toetje een glas verse mangosap en dat samen voor IDR 200.000 (€ 13,-!)

We hoefden alleen de weg maar over te steken en naar onze kamer. Trudy besluit nog even te gaan zwemmen en ik begin aan het verslag van vandaag. Ondertussen is het 24.00 geweest en dus bedtijd!