We blijven nog even in Yogyakarta...

Vandaag wordt een rustige dag... Maar ja, wat is een rustige dag in Indonesië en met Rachman? We hebben eerst een beetje uitgeslapen, gedoucht en ons aangekleed. En dan: ontbijten. Rachman, Dayat en Lutfi kwamen er ook aan en dus konden we de dag even plannen. We gaan naar de Kraton (paleis van de Sultan). Yogyakarta heeft een autonoom bestuur en valt rechtstreeks onder de president. Vervolgens naar een batik fabriekje en als laatste naar een zilversmid met winkel.

Maar eerst ontbijten. Dat ging er wel weer in! De tas en de camera mee en weer op pad. De Kraton is 1km2 groot. De familie woont ook op het terrein van de Kraton. Zolang er geen officiële plechtigheden zijn, is de Kraton geopend voor het publiek. We kregen een klein, wat ouder Indisch vrouwtje, die Nederlands sprak, als gids. Ze begon elke zin door de eerste woorden wel 4 of 5 keer te herhalen. Dat klonk best wel komisch, maar goed, ze deed erg haar best! De hele rondleiding zou ongeveer een uur duren. Je loopt langs alle verblijven, die deels als expositie zijn ingericht. Familiekiekjes, maar dan net even anders! Ook werd uitgelegd waar de verschillende gebouwen voor dienden.
In een van de grote ruimtes stonden gamelans opgesteld. Er was al enige activiteit te zien, dus we vermoedden dat er een klein optreden plaats ging vinden. De rondleiding ging echter verder, dus weer op pad. Het was behoorlijk warm. Menigeen liep goed te zweten. De mensen in de Kraton liepen deels in traditionele dracht, de mannen met het bijbehorende hoofddeksel en een kris op de rug. Bijna aan het eind waren we toch nog op tijd voor het optreden van het gamelan orkest, met bijhorende zang. Mooi om mee te maken! Best wel hard, de klank van die koperen schalen. 

En zo kwam er een eind aan deze rondleiding. Op naar de volgende. Een bezoek aan een batik fabriekje. Hier kregen we een korte uitleg over het proces. In de werkruimte waren diverse vrouwen bezig om door middel van was de doeken te bewerken. Daarna door naar de bakken met kleurstof. Het is een enorm arbeidsintensief werk, zoals zoveel dingen in Indonesië. De doeken hebben een standaardmaat van 1.10 bij 2.30m Ze kunnen wel een maand bezig zijn met zo'n doek. De authentiek gemaakte doeken zijn dan ook erg duur. Trudy heeft er een telefoonhoesje gekocht. In veel van deze ateliers voel je je schuldig als je niets koopt...

Daarna door naar een zilveratelier met bijbehorende winkel. Mooi om te zien hoe de bijzonder filigrane sieraden gemaakt worden. Met engelengeduld worden de onderdeeltjes aan elkaar gesoldeerd. We krijgen een korte uitleg en kunnen vervolgens nog rondkijken in de winkel. Ontzettend mooi en zeer kunstig gemaakt. De prijzen zijn redelijk, denk ik, maar we kopen toch maar niets!

Het restaurant waar we gaan lunchen ligt naar het zilveratelier. De bediening loopt hier in traditionele sarong en is zeer gedienstig. We zoeken iets uit dat ons lekker lijkt, maar krijgen volgens ons iets anders. Het smaakte ook goed, maar was niet wat we verwachtten. Tijdens het eten hebben we de rest van onze trip door Indonesië nog een keer doorgesproken. Rachman had al aangegeven dat hij  Dayat met ons mee wil sturen. We hoeven dan niet meer op zoek naar een chauffeur en de treinreizen komen te vervallen. We kennen Dayat, dat is ook wel prettig, alleen spreekt hij erg gebrekkig engels! Maar ja, met handen en voeten en het woordenboekje moet het lukken... Rachman had ons een aantrekkelijke prijs voorgerekend, dus we gaan het zo doen. We moeten alleen de hotels nu zelf boeken en betalen. Maar dat moesten we sowieso! Dayat brengt ons dan tot Lovina op Bali.

Na de lunch even op jacht naar een ATM om te pinnen. Nu is het gelukt! Ook Maestro werkt nu. Daarna naar het Purawisata theater om te reserveren voor vanavond. In dit theater wordt door het Prambanan ballet het verhaal Ramayana opgevoerd. Dit is levensverhaal van Rama en Sita, te vergelijken met Romeo en Julia, alleen heeft dit verhaal een happy end. We zijn zeer benieuwd.

Nadat we de reservering geregeld hadden, werden we afgezet bij het station aan het begin van de Mariborostraat, een lange straat met aan beide zijden winkels en kraampjes. Heel veel van het zelfde en het kost geen drol! Op een bepaald moment hadden we het gezien en besloten we terug te gaan naar het hotel. Ik heb altijd een kaartje bij me van het hotel waar we verblijven. We besloten terug te gaan met een gemotoriseerde bedjak. Die zijn echter erg smal dus werden het er twee! Ik liet mijn kaartje zien en na enige discussie over de route en de prijs konden we op weg.

Wat een lol heb je dan! Het was best nog een eindje rijden. Na enige tijd sloegen we links af en kwamen in een wijk die we nog niet gezien hadden. Allemaal drempels en geen enkel herkenningspunt. Maar, we stopten en kregen te horen: we zijn er! Nou, dit was niet ons hotel. We stonden bij Duta Hotel en slapen in Duta Guesthouse! De mensen van het hotel hebben de jongens van de bedjak uitgelegd waar ze naar toe moesten en na een paar straten stonden we voor het goede hotel! Bij de receptie hebben we aangegeven dat de kaartjes niet klopten. Ja, dat kan zijn! Die zijn namelijk op, dus hebben we deze er maar ingestopt!
Duidelijk de pragmatische, Indonesische oplossing! Toch weer een avontuur om over te lachen!

We hebben nog even gezeten en ons opgefrist en daar was Rachman al om ons weg te brengen naar het theater. Een paar dagen geleden heeft Lutfi zijn telefoon laten vallen. Scherm kapot! We hadden echt met hem te doen. Een telefoon koop je hier tussen €30,- en €50,- , dus besloten we om Lutfi IDR 750.000 (€50,-) voor een nieuwe telefoon. Toen wij over Maliboro liepen, hebben Lutfi en Rachman een nieuwe telefoon gekocht. Reuze trots en ontzettend dankbaar, maar ook verlegen, kwam hij zijn nieuwe aanwinst laten zien.

Wat een mooie plek! Het lijkt wel op de Kraton waar we vanmorgen waren. We waren een van de eerste, dus alle mogelijkheid om foto's te maken. Er stond een tafeltje voor 2 personen naast het terras op het plein. Dat was onze tafel! Heb ik speciaal voor jullie geregeld, zei Rachman! Ja, het is er een... 
Na de eerste foto's maar eens wat eten opscheppen. Het zag er allemaal even lekker uit! We hadden de afgelopen dagen al heerlijk gegeten, maar dit smaakt echt geweldig! Het een nog lekkerder dan het ander! Maar we moeten stoppen met eten. Ten eerste omdat we anders uit elkaar knallen, maar ook omdat we naar het theater moeten.

Om precies 20.00 begint de voorstelling. Na een korte introductie vindt er een korte hindoe ceremonie plaats om de dansers te beschermen tegen onheil. Begeleid door gamelan en zang wordt de dans opgevoerd. Wat een prachtige kostuums, wat een kleuren! En dan de bewegingen, alles even gracieus. Een echte aanrader! Lees echter wel het verhaal van te voren door, anders ontgaat je de bedoeling een beetje. Er doen namelijk nogal wat karakters mee en voor je het weet ben je de draad kwijt.
Na de show mag je het toneel op om met de acteurs op de foto te gaan. Dan pas zie je hoe klein ze zijn! Na deze fotosessie staat Rachman ons al op te wachten en we rijden terug naar het hotel. Nog even wat drinken, het blog afschrijven en dan naar bed. Het is weer mooi geweest. Wat een ervaringen!