Op weg naar Gili T...

We waren weer eens vroeg wakker. Dat kwam goed uit, want vandaag vertrekken we naar Gili Trawangan ofwel Gili T zoals ze het hier noemen. De chauffeur die ons gisteren tijdens de tour rond Lovina gereden heeft, brengt ons vandaag naar Amed, een plaatsje aan de oostkant van Bali. Van hieruit vertrekt de boot naar Gili T. Omdat we om 07.30 moeten vertrekken, krijgen we een ontbijtpakket mee van het hotel. Goed geregeld!

Het begin van de route loopt door Lovina en nog enkele plaatsen. Hier is het druk met verkeer en dus rijden we rustig aan. Naarmate we verder komen wordt het rustiger. Uiteindelijk zijn we toch nog ruim 2 uur onderweg. In Amed komen we bij de "haven"... Niks kade of aanlegsteiger, gewoon strand! Het is er redelijk druk met andere toeristen die naar de overkant willen.

Een klein hutje als kantoortje waar onze voucher wordt geruild voor een echt retourticket, maar niet voordat onze gegevens op een lijst ingevuld zijn. Onze koffers staan op een stuk zeildoek, dat op het strand ligt. Onze rugzak en tas houden we bij ons. We gaan in de restaurantje iets drinken met onze chauffeur en nemen vervolgens afscheid van hem.
Dan arriveert onze boot. In een wolk wit schuim stevent hij op het strand af en schuift over het zand. Een laddertje gaat overboord en de passagiers en bagage gaan van boord. Vervolgens worden onze spullen ingeladen en kunnen we aan boord. We hebben redelijk luxe stoelen, die allemaal in de vaarrichting staan. Je kunt ook op het buitendek zitten. Er is geen zonnedak, dus de kans bestaat dat je levend verbrand. 

We vertrekken. Met een behoorlijke snelheid klieft de boot door het water. Ik besluit naar de horizon te blijven kijken om zeeziekte te voorkomen. Dat helpt! Al met al zijn we een uur onderweg. Gili T. komt in zicht. De "haven" is gelijk aan Amed, alleen hebben ze hier geen zeil op het strand. Een aantal mannen pakt de koffers en tassen aan. Het krioelt van de mannetjes die "taxi's" aanbieden. Taxi is een groot woord. Op dit eiland rijden geen auto's, alleen fietsen, elektrische scooters en paard en wagen. Ons wordt gevraagd waar we verblijven. Volgens de locals is dat te ver om te lopen, dus besluiten we met paard en wagen naar ons hotel te gaan. Eerst over de boulevard met de winkeltjes, duikshops en bars, vervolgens door super smalle paadjes. Maar..., we komen er! Super aardige mensen en een hartelijk welkom met een heerlijke vruchtendrank. Maar wat een afknapper! Aan het zwembad liggen een aantal zeer luidruchtige Australische "dames" omringd door een aantal jongens. Een van de mensen van het hotel geeft aan dat ze vandaag vertrekken. Er is dus nog hoop!  

Als we de spullen in de kamer hebben gezet, die er overigens prachtig uitziet, zijn we met leenfietsen van het hotel terug gefietst naar de boulevard. Door het gekrioel van paarden, fietsen en voetgangers kijken we rond. Het eiland is niet groot. Ruim 5 km lang en iets meer dan 2,5 km breed. Je fietst er dus omheen voor je het in de gaten hebt. De fietsen zijn niet echt geweldig. Een soort kinder mountainbike, waarvan je alleen het zadel in hoogte kunt verstellen. De versnellingen werken niet, dus je trapt je een slag in de rondte. We besluiten terug te gaan. De luidruchtige dames met aanhang zijn verdwenen! Dus gaan we even zwemmen. Dat betekent hier niet: afkoelen. De watertemperatuur is slechts enkele graden koeler dan de lucht. Het is dus niet lauw, maar echt warm. Maar toch erg lekker! We gaan vervolgens nog even op de ligbedjes liggen. 

We hebben genoeg gepoedeld. We kleden ons weer aan en besluiten op de fiets naar de westkant van het eiland te gaan om de zonsondergang te zien. De fietsen die we even geleden hadden, zijn weg. Enkele, nog krakkemikkige exemplaren zijn over en hierop gaan we het maar proberen. Niet echt een succes, maar de aanhouder wint en dus zijn we bijtijds op het strand voor het schouwspel. Maar zoals zo vaak op Ameland gooit ook hier de bewolking roet in het eten. Het mag de pret niet drukken. Even goed mooie foto's gemaakt en heerlijk aan het strand gezeten. 

Maar dan terug! Ondertussen is het donker, de fietsen hebben geen licht en de paden zijn niet zoals thuis! We gaan op pad. Tot overmaat van ramp valt op het hele eiland de stroom uit. Dus ook de toch al summiere verlichting langs het pad. Met behulp van de lamp van de telefoon en Maps Me vinden we het hotel terug. Hele stukken hebben we gelopen omdat we het pad niet konden zien. Zwaar bezweet komen we de lobby binnen. Daar brandt licht omdat ze een noodstroom aggregaat hebben. Een van de mannen vraagt hoe het is. Ik antwoord dat de fietsen te klein zijn en geen licht hebben. Hij belooft morgen nieuwe fietsen. In de lobby gaan we onder het genot van een blikje cola uitzweten. We hebben echter nog niet gegeten en het is ondertussen 20.30 uur. We besluiten om lopend naar de boulevard te gaan en met een koetsje terug. Als we het hotel uitlopen krijgen we 2 andere fietsen mét licht aangeboden. Die gaan we uitproberen. Wonderwel lukt dat vrij aardig. Niet wat we thuis gewend zijn, maar toch! 
We komen in straatjes uit die we 's middags niet gezien hebben. Bij een eettentje besluiten we te gaan eten en vragen aan een van de jongens of hij ons de terugweg wil uitleggen. Hij heeft geen flauw idee waar ons hotel ligt... Dat mag de pret niet drukken. We eten en drinken heerlijk. Vervolgens besluiten we op de bonnefooi te gaan fietsen. Uiteindelijk vinden we een bekend plekje en van hieruit navigeren we terug. De stroom werkt weer, dus de paadjes zij beter te herkennen. En zo komen we weer bij ons hotel terug. Moe, maar voldaan kruipen we in bed. Weer een heel avontuur beleefd!