Surabaya, here we come!

De wekker stond op 06.30, want we wilden om 08.00 wegrijden bij het hotel. We waren echter al om 06.00 wakker. Na het douchen, aankleden en koffers pakken, kortom een ondertussen vast ochtendritueel, maar eens ontbijten. Beneden zat een twee-mans gamelan orkestje te spelen. En toen de ontbijtzaal in. Wat een mooi gezicht! Zoveel keus en mooi gedekte tafels. Overal zie je de batik-patronen terugkomen. En een heerlijk ontbijt natuurlijk. Alleen de broodrooster had z'n opdracht niet begrepen. Daardoor leek het een hoofdstuk uit: "Cremeren voor beginners". Nou ja, mocht het onderweg misgaan met de ingewanden, dan zat de norit aan de buitenkant van de toast!

Dayat zat bij de bedjak chauffeurs te kletsen maar kwam gelijk aanrennen toen hij ons zag. We hadden uitgecheckt en konden dus de koffers in de auto laden en vertrekken. We zouden op aanraden van Rachman via de bergpas van Sarangan rijden. Vanwege het uitzicht een must! Tot aan de pas was een uur en vanaf daar nog 6 uur naar Surabaya. Dat uur werden er 2 1/2! Door de zeer stijle klimmen reden we niet harder dan 20-30 km/u. Jammer genoeg was het heiig waardoor het beloofde uitzicht wat minder was, maar niettemin de moeite waard. Het hoogste punt lag op 1864 meter. En nog steeds alles groen om ons heen. Mensen aan het werk op steile hellingen waar we een klipgeit niet eens op los durven te laten. Maar goed, dat zie je in Duitsland ook in de wijnbouw!

Boven op de berg een fotomomentje en kopie kopie. Een mooie gelegenheid de fotoafdrukken aan Dayat te geven. Hij wist zich niet zo goed een houding te geven, maar was er blij mee. Hij liep naar de auto. Hij had zelf ook iets aangeschaft. Een boek Nederlands-Bahasa en een boek Engels-Bahasa.
Hij wil er dus serieus werk van maken! We hebben nog wat over de boeken zitten praten, voorzover dat mogelijk was en toen we de koffie ophadden zijn we verder gereden. Een klein stukje nog tot de top en vanaf daar alleen maar bergafwaarts.

Volgens onze berekening (Sygic en Maps Me) hadden we nog 6 uur voor de boeg. Hierbij wisselen de hobbelwegen zich af met gladde betonnen tolwegen. Op die tolweg kun je lekker kilometers maken. Op deze route werden we voor de eerste keer sinds we in Indonesië zijn geconfronteerd met de gevolgen van een ongeval. Een gekantelde vrachtwagen lag in de berm. Men was druk bezig de betongaasmatten met de hand te lossen. Bij ons zou de weg urenlang afgesloten zijn of anders kilometers file vanwege de kijkers, maar hier rijdt iedereen gewoon verder!

Natuurlijk hebben we ook nog een korte stop gemaakt om wat te eten. Met z'n drieën voor €3,35 soto en cola! 

Het was al met al een hele rit. Gelukkig had ik thuis de kaart van Indonesië gedownload voor Sygic. Het adres ingegeven en de laatste 10 kilometer op de digitale kaart genavigeerd. Met handen en voeten Dayat aanwijzingen gegeven, maar we hebben het samen gevonden! Een torenflat als hotel, totaal anders dan de traditionele hotels waar we ook al hebben geslapen. Een moderne inrichting met een vleugje Azië. We slapen op de 12e en hoogste verdieping en hebben een prachtig uitzicht over de stad. Een fijne kamer met mooie badkamer. Als we de spullen hebben neergezet gaan we terug naar beneden om Dayat te vertellen dat we vandaag geen plannen meer hebben. We hebben iemand van de receptie weer bereid gevonden te tolken, maar Dayat heeft Rachman al aan de telefoon gehad. We vertrekken morgenvroeg om 9.00 met een Nederlandstalige gids voor een tour door Surabaya. Ook leuk voor Dayat, dan kan die ook een beetje kletsen. We zijn zeer benieuwd naar de dag van morgen!

We hebben gebruik gemaakt van het buffet in het hotel en lekker gegeten. Daarna naar de kamer. Trudy heeft nog wat foto's op Facebook en de reisblog gezet en ik heb het verhaal van vandaag geschreven. Trudy zit met een zak ijs op haar knie. Waarschijnlijk overbelast. Voelt warm aan, maar met ibuprofen is het uit te houden. We zullen er wel wel vroeg in liggen, want het was een vermoeiende dag.