Onderweg naar Surakarta (Solo) zonder Rachman...

Vanmorgen konden we weer een beetje uitslapen. Het is de dag dat we afscheid gaan nemen van Rachman en Lutfi. We gaan verder met Dayat richting Surakarta. Toen we zaterdag bij het huis van Dayat waren vertelde Rachman ons dat Dayat de laatste keer thuis was geweest met Geoff en Kelly. Die waren hier in mei! Ongelooflijk hoe de mensen en hun gezinnen leven! Na het douchen en aankleden zijn we klaar voor het ontbijtritueel. De meisjes van de bediening staan al klaar om pannenkoeken of een omelet te bakken. Ook kun je kiezen voor mie of nasi, maar dat is ons net iets te gortig! Een pannenkoek met banaan lusten we wel. Kopje koffie en thee erbij en klaar zijn we. Na het ontbijt komen Rachman en Lutfi aangelopen. Rachman laat weten nog het een en ander met Dayat doorgesproken te hebben en geeft ons IDR 400.000 terug omdat de reis een dag korter duurt dan in eerste instantie gedacht. We blijven 1 nacht in Surakarta, zodat we een dag langer op Bali kunnen blijven. We besluiten het geld als tip terug te geven aan Rachman. Hij weet daar wel een mooie bestemming voor! Onderweg kunnen we altijd nog telefonisch of per WhatsApp op hem terugvallen. Ook wel erg prettig. Ondertussen lopen we met de koffers en tassen naar de auto van Dayat, die al klaar staat om alles in te laden. Dan komt het moment van afscheid nemen... Een klein beetje weemoedig worden we er van. Een laatste gezamenlijke foto en Lutfi die ons voor alles bedankt. Hij is erg blij met zijn nieuwe telefoon! De deuren gaan dicht en we worden door vader en zoon uitgezwaaid. Op weg naar Surakarta, met een tussenstop bij de Prambanan, het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex van Indonesië. Ondanks dat Indonesië een moslimland is, worden bepaalde Hindoe rituelen en gebruiken uitgevoerd. Een duidelijk teken dat meerdere geloven in vrede en harmonie naast elkaar kunnen bestaan. Het is een enorm complex, zeker zo indrukwekkend als de Borobudur, die veelal bekender is. De Prambanan heeft heel veel schade opgelopen bij de aardbeving van mei 2006. Een schade die men nooit helemaal zal kunnen herstellen, omdat bepaalde stukken onherstelbaar beschadigd zijn. Toen Kelly en Geoff hier waren, moesten ze zowel bij de Borobudur als bij de Prambanan en sarong dragen om de knieën te bedekken. Wij hoefden dat bij beide tempels niet... Wij hebben blijkbaar een slechte invloed op het weer, wanneer we een tempel bezoeken. We zijn amper binnen of het begint zachtjes te spetteren. In tegenstelling tot de Borobudur kun je hier naar binnen en dus besluiten we te gaan schuilen. Even later komt er een mannetje aanrennen met een roze paraplu. Het is Dayat, die eigenlijk bij de auto zou wachten, maar het niet kon aanzien dat we zonder paraplu in de regen zouden staan! Wat ontzettend lief, want hij rende 2x door de regen om de paraplu's te brengen! Het kwam ondertussen met bakken uit de hemel. We zijn ondanks de paraplu's toch maar even blijven schuilen. Maar deze bui duurde langer als de gemiddelde tropische regenbui en we konden moeilijk de hele dag daar blijven staan! Dus toen het iets minder werd, zijn we toch maar verder gelopen. Uiteindelijk kwamen we bij de uitgang, waar Dayat al trouw stond te wachten. Lunch? vroeg hij, maar ja, het was nog maar net 11.30 en we hadden laat ontbeten. Wij toch ingestemd, er vanuitgaande dat het naar het restaurant nog wel even rijden was. Niet dus! Amper de parkeerplaats af van de Prambanan sloegen we links af en via een aantal slingerweggetjes kwamen we bij het restaurant. Een enorm mooie lokatie, waar we via een aantal trappen naar beneden werden geleid en praktisch aan de oever van een riviertje een tafeltje kregen toegewezen. Hoe krijgen die mannen zoals Rachman het toch gevonden? Aangezien we niet echt honger hadden, bestelden we iets kleins. Een portie Gado-Gado met witte rijst. Net genoeg! Genietend van het uitzicht gegeten en vervolgens op zoek naar Dayat, die niet bij ons aan tafel wil eten, althans niet in zo'n restaurant. Na het momentje sanitair relaxen en handen wassen, weer naar de auto en verder. Het verkeer was weer behoorlijk druk en een aantal keren stond het stil. Verkeerslichten kennen ze hier ook en een keer stonden we in een file wegens asfalteringswerkzaamheden. Jawel, ook hier wordt aan de weg gewerkt! Het valt ons op dat de wegen hier beter zijn dan in West-Java. Na ongeveer anderhalf uur onderweg zijn we even gestopt voor een kopie kopie. We kregen gelijk de menukaart onder de neus, maar we wilden echt alleen koffie en thee. Dayat ging roken, dus was naar buiten en wij keken eens om ons heen. Overal zie je in de kleinste details de Nederlandse invloeden. Tijdens het naar de auto lopen zagen we dat Dayat een plastic draagtasje met daarin een papieren zak in de hand had. Hij had toch nog wat snacks voor ons gekocht. Stukjes gebakken cassave en maiskoekjes. Enak, enak! (Lekker, lekker!). Om de hoek werd nog even gestopt bij de Indomaret om een doos met flesjes water te kopen. Hij denkt ook aan alles, onze Dayat! Met handen en voeten en het boekje Nederlands-Bahasa komen we een heel eind. Hij probeert echt wat engels te spreken, maar het blijft moeilijk. Door middel van Maps Me heb ik de route ingegeven en uiteindelijk het hotel gevonden in de app. Nu nog in het echt! We worden door kleine achteraf steegjes geleid, maar uiteindelijk ligt het aan de brede doorgaande weg, waar we zojuist vanaf gekomen waren. We hebben het nog wel een paar keer moeten vragen aan een aantal straatventers. Wat een prachthotel! We hadden niet geboekt en wisten dus ook geen prijs. We voelden ons ook een beetje underdressed in t-shirt, korte broek en teenslippers. Een prachtige lobby met hele oude, authentieke tafels en stoelen, mooie beelden en veel houtsnijwerk. Als je ooit in Surakarta komt is dit een must! Incl. ontbijt kost een overnachting hier omgerekend €48,- voor een tweepersoonskamer. Nadat we de spullen op de kamer hebben gebracht, gaan we terug naar beneden, op zoek naar Dayat. Een receptioniste die engels spreekt loopt mee en tolkt voor ons. We geven aan dat we geen plannen meer hebben voor vandaag en dat we morgen om 8.00 naar Surabaya willen vertrekken. Dayat is dus verder vrij en kan gaan relaxen. Morgen wordt een lange dag. Terug binnen kijken we onze ogen uit. Vooral als we van een medewerker een rondleiding krijgen. Je merkt dat ze erg trots op hun hotel en inrichting zijn en dat is leuk om te zien. Overal hebben we foto's gemaakt, zelfs op een oude becak (bedjak) die in een van de vergaderzalen staat. Het is een waar museum!Beneden kregen we koffie en thee aangeboden. Na onze koffiepauze hebben we een wandelingetje gemaakt. Het was erg warm en benauwd, maar toch even de benen strekken. We komen langs een printshop en besluiten om een aantal foto's met Dayat af te laten drukken. Hij heeft thuis geen internet en kan dus geen foto's bekijken. We zijn dan ook zeer benieuwd naar zijn reactie morgen! Het afdrukken duurt toch wat langer, dus gaan we even terug naar het hotel. Even afkoelen! Voor 21.00 moeten we de foto's ophalen, anders is de zaak dicht. Dus naar buiten en naar de printshop. Bij terugkomst in het hotel even op de 3e etage gestopt om de fitnessruimte, zwembad en bar te bekijken. Bij de bar naast het zwembad is een klein terras, waar we zijn neergestreken. Tijd voor een Bintang en een vruchtensap. We hadden niet echt honger, maar iets hartigs gaat er altijd in. Dus een loempia besteld. Heerlijk! Het is echt genieten samen. Een droom komt uit! Nog even profiteren van het uitzicht. In de verte bliksemt het al een af en toe klinkt er gerommel. Ook begint het te waaien. Tijd om naar de kamer te gaan, het blog te schrijven en te gaan slapen. Ook voor ons is het morgen een lange dag. Ondertussen is Trudy bezig een klein berichtje met foto's op Facebook te zetten. Door de trage internetverbinding gaat het erg langzaam. Maar ja, plan plan is hier het motto!