In de homestay en jarig...

Het was een lange nacht, althans voor mij. Weinig geslapen. Trudy had natuurlijk wel goed geslapen! We slapen in een bamboe hutje waar je alle geluiden hoort. Het hutje staat dicht bij een koivijver waar het water kletterend naar beneden valt. De temperatuur is wel heerlijk. Doordat we in de bergen zijn, koelt het goed af zonder echt koud te worden. Uiteindelijk val je in een diepe slaap, dromend van alle diepe indrukken van de voorgaande dag. Tot de haan kraait en de moskee oproept tot gebed (04.30), alsof de speaker in je slaapkamer hangt! Dus om 07.30 maar eens opgestaan. En daar hadden ze een verrassing voor me. De "woonkamer" versierd met slingers en ballonnen en een echte verjaardagstaart! Een kaarsje met 61 er op wat natuurlijk uitgeblazen moest worden met de bijbehorende wens. Daarna heerlijk ontbeten met pannekoek pisang, vers fruit en heerlijke thee. Het is hier echt genieten!

Rachman had in zijn reisvoorstel een jungletocht opgenomen. Op advies van Geoff en Kelly hadden we daar van af gezien. Als alternatief had Rachman een brommertocht voorgesteld. Trudy en ik bij de jongens achterop! Met de herinnering aan gisteren in gedachten, zagen we dat niet zo zitten. Maar uiteindelijk, bikkels als we zijn, hebben we toch ja gezegd. Het gekrioel tussen auto's door, om andere brommers heen remmend en weer optrekkend bij de verkeersdrempeltjes, maar o zo vervelend als je er overheen rijdt, die ze in de kleine dorpjes hebben gemaakt. En natuurlijk de kwaliteit van de weg, die je zo af en toe geen weg kunt noemen. Grindpaden vol met kuilen en dan weer grote keien, plassen water, steil naar beneden en vervolgens weer steil omhoog. Maar bang voor niemand reden we richting de eerste activiteit, een wandeling door de kampong. 

Je wordt overvallen door de armoede en toch lacht iedereen en zegt vriendelijk gedag. Op een van de rijstvelden werd hard gewerkt om de oogst binnen te halen. Met de hand wordt er gedorst. Vervolgens worden de rijstkorrels in grote manden rondgedraaid en opgegooid, waardoor de rijstkorrels en vliesjes gescheiden worden. Een erg arbeidsintensief werkje en dat weten we uit ervaring want we hebben het zelf geprobeerd. 
Ondertussen kwam er een heel gezin voorbij op de brommer. Natuurlijk moesten die even op de foto! We lieten de rest van het werk over aan de pro's en vervolgden onze wandeling. 

Rachman maakt met iedereen een praatje en zo kwamen we bij het huisje aan van het gezin dat we net hadden gefotografeerd. Daar werden we binnen uitgenodigd voor een glas water. Daar zeiden we geen nee op. Dit was de kans om eens binnen te kijken. Dan zie je pas echt de armoe. Geen behang op de muur maar wel een tv en overal ligt rommel en vuilnis. Toch een unieke mogelijkheid om dat mee te maken!

En verder gingen we weer. We kwamen bij een huisje met een aapje in een kooi. Een eng klein hokje met een hoop fruit op de bodem. Vanaf hier zijn we met de zoon en een buurjongen van Rachman naar de waterval gelopen. Wat een klim! En we hadden nog wel gezegd dat we geen jungletocht wilde maken. Het was een echte uitputtingslag maar meer dan de moeite waard! Klauterend over rotsblokken, glibberend door kleine beekjes en ons vasthoudend aan een enkele grasspriet, kwamen we op een plek waar we de bulderende rivier moesten oversteken. Wij op onze teva's en de jongens op teenslippers. 
Een van de jongens pakte ons bij de hand en zo lukte het om aan de andere kant te komen. Daar moesten we nog even over een paar grote rotsblokken en kwamen bij de beloofde waterval. Wat een geweld! Nauwelijks weer te geven op de foto's. 

Prachtig, maar nu nog terug. Dat viel niet tegen, want dat ging bergafwaarts. We kwamen weer bij het huisje waar we Rachman hadden achtergelaten en liepen een stukje tot de brommers. Hup, d'r weer op totdat we bij een hutje aankwamen  waar we koppie koppie konden drinken. Vanaf het moment dat we kinderen tegenkwamen zijn we snoepjes gaan uitdelen, dus ook hier weer een hoop blije gezichtjes. 

Toen we de koffie ophadden zijn we verder gereden naar een groot dal met alleen maar sawa's. Groen, water en dijkjes zover als je kon kijken. Wat een pracht! Over deze dijkjes balancerend zijn we door de rijstvelden gegaan, waarbij Rachman regelmatig even stopte om wat uit te leggen of om een van z'n grappen te vertellen. We hebben wat afgelachen vandaag!  Zo vertelde hij dat vroeger het werk in de rijstvelden werd gedaan met karbouwen. Er was een machine bezig de bodem te bewerken, dus zei ik tegen Rachman: kijk een Japanse karbouw! Stomverbaasd vroeg hij hoe ik daar bij kwam. Ik zei: van Kelly! Lachen natuurlijk! Kelly vertelt jullie echt alles! In de verte zagen we een kleine kampong waar de jongens weer op ons stonden te wachten met de brommers. Hier hebben we een hele lading van ons snoepgoed kunnen slijten aan de kinderen. Wat een leuke koppies! Vooral van de hele kleintjes. Bij mama op de arm of bij een zusje kijken ze je met hun donkere kijkers aan. En wat vinden ze het dan leuk om met je op de foto te gaan. Rachman had even snel een bamihapje naar binnen gewerkt en we konden weer op pad. 

Omdat we hadden aangegeven dat we even wilden pinnen, moesten we gaan zoeken naar een ATM (Aardig Tegen Moeder, volgens Rachman). Ook dat is een expeditie op zich! Eigenlijk waren we wel een beetje gaar van dat gecross op die brommertjes. De reactie van de mensen langs de weg maakt weer een hoop goed. Iedereen zwaait en roept gedag. Allemaal blije gezichten! Maar toch, toen we dan eindelijk gepind hadden en terugreden naar de homestay waren we er niet rauwig om dat het klaar was voor vandaag. Het was een ware uitputtingslag! Een verjaardag die ik niet zal vergeten... en Trudy ook niet!

Er stond weer een heerlijke avondmaaltijd op ons te wachten. Het was zoveel, dat we tegen Rachman en Dajad zeiden: kom erbij, dit is veel teveel voor ons! Tijdens het eten weer gezellig zitten praten met Rachman, maar uiteindelijk sloeg de vermoeidheid van deze dag toe. Om iets voor negenen lagen we er in, nagenietend van weer een apart mooie dag!