Van Bogor naar Bandung...

Na het langzaam wakker worden werd het tijd om de koffers in te pakken en af te sluiten. Het ontbijt stond al klaar maar ik besloot toch nog even te gaan douchen. De douche gaat lopen als je de kraan van de "wasbak" dicht draait. De "douche" is niet meer dan een bamboepijpje uit de muur, dus geen douchekop! Het water komt rechtstreeks uit de bergen en is niet verwarmd! Maar wel lekker verfrissend... Tijdens het wederom heerlijke ontbijt kwam Rachman ons vragen of Ludwig, zijn jongste zoon ook mee mocht. Maar natuurlijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! 

De jongens namen onze koffers op de nek, we hebben afscheid genomen van de familie van Rachman en een stapel koetjesrepen voor de kinderen van de kampong achtergelaten. Nog een laatste blik achterom op de homestay en de steile klim naar boven begon. Buiten adem kwamen we bij de auto aan, waar Dajad al bezig was de koffers in te laden. Iedereen vond weer een plekje in de auto, waarbij de arme Ludwig op een klein stoeltje achterin de auto tussen de bagage werd geparkeerd.

Op naar Bogor, waar we het wajangpoppenatelier van Umar, de oudste zoon van Rachman zouden bezoeken. Ook zouden we even bij de moeder van Rachman langsgaan. Maar eerst maar eens op weg!
Dat viel niet mee! We waren al een eindje op weg toen plotseling de weg werd geblokkeerd door een korte militaire colonne. Het werd zo'n wirwar dat Rachman en Dajad besloten om te keren en een andere route te nemen. Eind goed al goed, we kwamen aan bij het straatje van Rachmans moeder. Tot onze grote verbazing kwamen we daar Ridwan tegen. Die woont bij de moeder van Rachman om de hoek.

Eerst even een bezoekje aan oma. Die kreeg van ons nog een tablet chocolade. Zelden een mens zo blij gezien! Ze woont alleen in een piepklein huisje met een klein woonkamertje van niet meer dan 2x2 meter, waar de televisie een prominente plaats inneemt en achter een gordijn een combinatie keuken/slaapkamer, niet veel groter dan de woonkamer. Heel bizar dat daar iemand woont!

Vervolgens naar het huisje van Ridwan. Ongeveer net zo groot als het huisje van oma, alleen wonen ze hier met z'n vijven! Ridwan, z'n vrouw en hun 3 kinderen! Hij klust bij als makelaar en hoopt zo voldoende te verdienen dat hij in aanmerking komt voor een hypotheek. Dan kan hij z'n droom van een eigen huis verwezenlijken. 
Een stukje verderop was het poppenatelier van Umar. Hele mooie wajangpoppen en eigenlijk niet duur. Uiteindelijk hebben we een knielende pop gekocht die straks thuis een mooi plekje krijgt. 
Na in de kleine steegjes, niet breder dan 80 centimeter en aan beide kanten huisjes, nog allerhande snacks geproefd te hebben, werd het tijd om verder te reizen. We moesten ten slotte naar Bandung.

Amper aan het rijden kwamen we al in een file terecht van stilstaand en langzaam rijdend verkeer. Op deze manier kon het wel even duren voordat we op de plaats van bestemming aan zouden komen!
Het is onbeschrijfelijk, maar langs de weg vind je aan beide zijden winkeltjes en kleine kioskjes. Op de van origine tweebaansweg wordt vierbaans gereden, links en rechts ingehaald door brommertjes, mensen die proberen over te steken en auto's die plotseling stoppen omdat er iets gekocht moet worden. Tussen de rijen auto's lopen straatventers hun waren aan te bieden, zoals drinken en snacks.

We voelden aan het rijden dat we steeds verder omhoog gingen. Dat klopte ook volgens Rachman, want we gingen de Puncak-pas op. Ruim 1200 meter hoog met een adembenemend uitzicht, ware het niet dat de bewolking zo laag hing, dat we langzamerhand in de mist terecht kwamen. Helaas, pindakaas! Toch maar weer even tijd voor een koppie koppie. Allerlei Indonesische snacks werden hierbij geserveerd. Waar we even aan moeten wennen is het feit dat onze chauffeur en gids apart gaan zitten. We zijn toch samen op pad! Toch nog geprobeerd wat foto's te maken, maar Rachman gaf al aan dat we bij Wonosobo ook nog theeplantages gingen bezoeken met de mogelijkheid tot fotograferen.

En weer verder. Het werd steeds donkerder, maar volgens mij was het nog geen tijd voor een zonsondergang. Dat klopte! We werden kort daarna getrakteerd op een tropische regenbui. Dan weet je helemaal niet wat er gebeurt! Binnen en mum van tijd rijd je door een wild stromende bergbeek. Je weet dan gelijk waarom de stoepranden hier zo hoog zijn! Normaal gesproken duurt zo'n bui een paar minuten, maar nu duurde het toch wat langer. De winkeltjes langs de kant houden het nog redelijk. Die staan hoog en droog op de kant.
Uiteindelijk wordt het droog en komen we op de tolweg. Hier schiet het verkeer lekker op en komen we uiteindelijk bij ons hotel aan.

Bij binnenkomst ga je weer terug in de tijd. Een mooie receptie in oude koloniale stijl. Ook hier hangen mooie schilderijen en staat er oud meubilair. We worden ingecheckt en snel naar de kamer, douchen en spulletjes voor morgenochtend pakken. De koffers moeten weer terug naar de auto, want Dajad vertrekt om 4.00 richting onze volgende bestemming. Wij gaan morgenvroeg met de trein.

Tot 24.00 in de lobby gezeten en aan de reislogs gewerkt. De laatste dagen hadden we geen internet, dus met kopiëren en plakken de laatste dagen toegevoegd. Het wordt een heel verhaal en we hebben het gevoel dat we hier al weken zijn. Maar nu is het tijd om te gaan slapen. De wekker gaat om 06.30...