De Green Canyon...

Vannacht hebben we heerlijk geslapen. Je wordt toch altijd op dezelfde tijd wakker, dus konden we ons rustig douchen, aankleden en ontbijten. Rachman had een gids getroffen die zonder werk zat, dus stelde hij voor dat hij ons zou rondleiden. Hij komt hier vandaan, dus had veel ideeën!  Vandaag blijven we dus rondom Pangandaran. Zo bezochten we de vissers, die op traditionele wijze hun netten binnenhalen. 's Avonds gaan ze met hun bootjes de zee op, laten daar de netten te water en varen terug naar het strand met het touw van het net. 's Morgens staan ze gedurende 2 uur op de straat aan een touw te trekken om de netten aan de kant te krijgen. Daarna zijn we doorgelopen naar hun vrouwen die de vis uit sorteren. En alles met de hand! We rijden langs de plaatsen waar vis en garnalen in de zon liggen te drogen. De gedroogde garnalen worden later als trassi verkocht.

Na een paar kilometer kwamen we bij een tempehfabriekje. Hier mocht Trudy meehelpen om een blok tempeh te maken. Voor deze tempeh worden de sojabonen geïmporteerd uit de USA! Die zijn groter dan de lokale bonen. Mooi om te zien hoe alles in zijn werk gaat. Erg arbeidsintensief, maar iedereen lacht en lijkt happy. De bonen worden gedurende 24 uur geweekt in heet water, vervolgens 3x in schoon water gewassen. Dan wordt met een schaaltje een schep gewelde bonen in een vorm gekiept. In deze vorm ligt een vel cellofaan, die netjes wordt dichtgevouwen en met een brandend wierookstaafje dichtgebrand. Dan gaat het op de plank en de volgende dag verkocht.

Buiten maakt iemand stenen uit een mengsel van vermalen lava en cement. Beide componenten worden vermengd met een heel klein beetje water en vervolgens in een vorm gestampt. Alles met de hand. Vervolgens wordt de betonsteen in wording voorzichtig uit de vorm gehaald en te drogen gelegd.
Nu we gezien hebben hoe de stenen worden gemaakt, krijg je nog meer bewondering voor de maker, als je de huizen ziet die met deze steen zijn gebouwd.

De volgende halte is een kroepoek fabriek. Hier wordt tapiocameel met water vermengd, zodat er een soort beslag ontstaat. Vervolgens worden garnalen toegevoegd en in sommige gevallen kleurstof. Door 2 wormwielen wordt er een dikke pasta van gemaakt, die aansluitend in een machine wordt gedaan die vormpjes spuit, die je het best kunt vergelijken met kleine cocosmacronen.
Deze vormpjes liggen op kleine gazen matjes, die 5 minuten in een oven worden gestopt. Dan worden deze matjes op grote houten frames gelegd die naar buiten gaan om in de zon gelegd te worden, zodat ze kunnen drogen. Het hele plein buiten ligt dan vol met deze frames! Kijk hiervoor ook de foto's.

Na deze fabriek hebben we een kampong bezocht waar o.a. bruine  suiker wordt gewonnen uit nectar van de kokospalm. Deze nectar wordt ingekookt tot karamel, die vervolgens wordt gedroogd. En zo heb je dan bruine suiker. In het hokje waar de nectar werd ingekookt kregen we pisang goreng in karamel saus te proeven. Heerlijk! Maar erg zoet. Hier hebben we 2 pakjes suiker gekocht. Toen kwam de grote verrassing! De man van de bruine suiker had een tamme vliegende hond. Als jong had hij hem gevangen en nu was hij 1 1/2. Hij haalde hem uit z'n hokje en hing hem aan een stok, zodat we hem goed konden bekijken. Wat een beest! En wat een spanwijdte! Toen vroeg hij of we hem wilde voeren. Kleine stukjes bruine suiker uit de vlakke hand. Aangezien ze blind zijn duurde het even voor hij de suiker vond. Trudy's hand werd vervolgens met een klein rood tongetje afgelikt. Willen jullie hem vasthouden? Ja natuurlijk! Na een uil in Arcen durf je alles, toch! Heel apart, lange dunne poten met enorme haken als nagels. Hier hangt hij normaal mee aan een boomtak. Na een tijdje vond hij het welletjes en begon met z'n vleugels te fladderen. Tijd om weer aan z'n stok te gaan hangen. Wat een aparte ervaring!

Tijdens onze wandeling door de kampong nog naar de kindjes gezwaaid. De snoepjes waren op, dus straks even nieuwe halen. Ze zien er zo lief uit, vooral de hele kleintjes.

Van daaruit naar de oostkant van het schiereiland. In 2006 is Pangandaran getroffen door een tsunami. Hierbij zijn ongeveer 600 mensen omgekomen. Alle strandtentjes en winkeltjes dicht bij het strand waren verwoest. Alles is weer opgebouwd en sinds die tijd heeft men een tsunami-waarschuwingssysteem met sirenes. Op hoog gelegen gebieden zijn verzamelpunten ingericht die als zodanig zijn gekenmerkt.
In het kleine dorpje vlak bij het strand hebben we de lunch gebruikt. Voor mij gebakken garnalen met rijst en voor Trudy een gegrilde snapper. Heerlijk, heerlijk! Daarna even het strand op, waarbij Trudy even een verfrissende duik nam in de hoge golven. Je zit dan vervolgens onder het zwarte (vulkaan) zand! In de hoge golven vertonen surfers hun kunsten. Echt een prestatie om overeind te blijven! 

Na het afdrogen in de auto en richting Green Canyon. Door de enorme regenval van afgelopen nacht stond het water erg hoog en stroomde de rivier erg snel. We konden dus niet helemaal tot het eind komen. Maar wat een mooie ervaring! Smaragdgroen, kleine en grote watervallen en de nodige dieren. Er stak een varaan over, maar helaas waren we te laat voor een foto. Een leuke tocht en door de wind lekker verkoelend. 

Na afloop weer terug naar het hotel. Daar stond koffie, thee en pisang goreng te wachten. Dus even onderuit gehangen en alvast wat in het blog geschreven. In de hal van het hotel hing een grote kaart van het gebied, waarop de lokale souvenirmarkt stond aangegeven. Daar zijn we even naar toe gelopen. De meeste tentjes waren net aan het sluiten. Het meeste wat verkocht werd was kleding en sieraden. We zijn dus maar doorgelopen naar de Indomaret, de lokale supermarktketen, om alvast wat snoep voor de kinderen te halen.

Toen we terugkwamen in het hotel, stonden Rachman, Dayat en Ludwig al klaar om te gaan eten. We zijn naar een restaurant gereden, waar alleen wij tweeën hebben gegeten. De rest is doorgereden om aan de straat iets te eten. Trudy had gekozen voor Ayam Goreng met witte rijst en ik voor Nasi Goreng Tek Tek Ayam. Wederom een heerlijk maaltje. Als toetje allebei een glas mangasap. 
Net toen we alles ophadden kwam Rachman ons ophalen. Goede timing! 
Terug naar het hotel. Daar hebben we samen nog iets gedronken in de lobby. Ik ben verdergegaan met mijn blog. Ondertussen was het weer gaan regenen. Als dat maar goed gaat morgen! We moesten de wekker om 06.30 zetten, 07.30 ontbijten en 08.00 vertrek. Tot zover de planning! We hebben het toch nog tot 23.00 volgehouden, maar dan is het ook echt tijd om te gaan slapen.