Niet naar de Ijen-krater...

Vandaag stond een trip naar de Ijen-krater (spreek uit: ie-djen) op het programma. Maar nadat we op internet hadden gekeken hoe we er moesten komen en hoe de verdere tocht zou verlopen, hebben we er vanaf gezien. Je moet een gasmasker dragen, vanwege de zeer giftige dampen. Een monddoekje volstaat dus niet! De tocht zelf gaat over ongebaande wegen, waarbij blessures geen uitzondering zijn en je moet over een redelijke conditie beschikken (ahum!). De tocht begint ver voor zonsopgang, anders is het al te warm. Dus toen wij wakker werden, hadden we al onderweg moeten zijn! Helaas, maar het is niet anders.

Na het ontbijt hebben we bij de receptie gevraagd wat de alternatieven zijn. Vlakbij de receptie zit een klein winkeltje, waar we een kaart kregen van de directe omgeving met enkele toeristische plekjes. Daar hebben we er een van uitgezocht en met behulp van Maps Me naar toe genavigeerd. Dat werd een hele onderneming! Na een aantal kilometers hield de weg op en ging over in een pad bestaande uit losse keien en puin. Af en toe een steile klim maakte het nog spannender. Op een bepaald moment werd de weg versperd door een vrachtwagen met pech. Dus een alternatieve route gezocht. Hier kwamen we op plekken waar echt nog nooit een toerist is geweest. Dayat stuurde dapper tussen de kleine huisjes door. En als er kinderen te zien waren, stonden we al weer met snoepjes buiten. Die gezichtjes! 

We lieten de kampong achter ons en kwamen tussen de sawa's, waar vrouwen druk in de weer waren. Toen ze ons zagen begonnen ze te roepen en zwaaien, dus wij over de smalle dijkjes naar ze toe. Ook die dames maar een snoepje gegeven! Ze kakelen wat af en het is jammer dat we ze niet verstaan. We rijden weer verder en komen dan bij een hindernis die we niet kunnen overwinnen: een smalle loopbrug. We moeten dus helaas terug en ik help de auto te draaien door Dayat te gidsen. 

En zo komen we uiteindelijk weer bij de plek waar de vrachtauto met pech stond. Deze was ondertussen verdwenen, dus konden we de oorspronkelijke route weer oppakken. Maar ook deze route werd steeds slechter. Trudy wilde al omdraaien, maar Dayat bleef dapper doorsturen! En daar was het bruggetje weer, maar nu van de andere kant. Uiteindelijk konden we niet verder door een grote modderpoel. Omdat we maar een paar honderd meter van de eindbestemming waren, besloten we uit te stappen en het laatste stukje te lopen. Ook hier weer kinderen en mooie tafereeltjes die gefotografeerd moesten worden. Toen we de hele kampong waren doorgelopen, kwamen we bij een goed begaanbare 2-baansweg uit! Maps Me had ons dus flink gefopt!

Weer teruggelopen naar Dayat en rustig teruggereden naar beneden. Bij de doorgaande weg aangekomen zijn we richting hotel gereden. 5 km daar voorbij lag een restaurant aan zee. Daar hadden we een mooi uitzicht op Bali en een schitterende blauwe zee. Alleen jammer van het vuilnis wat er in drijft! We hebben hier weer heerlijk gegeten. Vervolgens nog wat foto's gemaakt en teruggereden naar het hotel. De rest van de dag relaxen aan het zwembad. Morgen hebben we nog een reisje voor de boeg naar Lovina Beach op Bali.

Na dit relax-middagje heerlijk gegeten in het hotel. Rijsttafel! Zo stond het echt op het menu, met de uitleg er bij dat Belanda's (Nederlanders) dat graag aten.
Na onze heerlijke maaltijd nog even met een jongen van de bediening gesproken. Hij had nog aardige tips voor ons om te verkennen. Maar morgen gaan we naar Bali. De volgende keer...

Voor nu, lekker slapen en dan op pad. Onze laatste nacht op Java...