Via Muncar naar Ketapang...

Omdat we er al om 21.00 inlagen, waren we bijtijds wakker. Gedoucht hadden we gisteravond al, dus wassen, aankleden, koffers inpakken en ontbijten. Net als gisteravond viel ons het gebrek aan enthousiasme bij het personeel op. Jammer, want het is een mooie plek met mooie gebouwen. We weten ondertussen uit ervaring dat het ook anders kan... Tijdens het ontbijt hebben we weer afscheid van Ridwan genomen. Heel misschien zien we hem nog in Lovina!

Na het ontbijt de koffers van de kamers gehaald, waarbij een van de jongens ons kwam helpen. Wel enthousiast! Dayat stond al klaar, dus na het inladen van de koffers konden we vertrekken. We hadden aangegeven dat we naar het hotel in Ketapang wilden. Ongeveer 1 1/2 uur rijden. Vanuit het hotel wilden we dan naar de Ijen-krater, bekend om z'n blauwe vuur. Halverwege keek ik nog even op de kaart van Maps Me. Het was handiger als we vandaag naar Muncar zouden gaan, hoefden we niet het hele stuk weer terug te rijden. Muncar stond eigenlijk voor morgen op de planning.

Via Maps Me waren we snel in Muncar. Daar even gevraagd waar de haven was. "Terus (Rechtdoor)" was het antwoord. Met het raampje open roken we de haven al en 100 meter later stonden we midden in de visserijhaven. Wat een kleurrijke bootjes en wat waren de mensen druk met vis uitsorteren en verkopen. De snoepzak kwam weer te voorschijn en alle kinderen (en ouders...) kwamen te voorschijn. Leuk om te zien en mooie fotomomenten! De mensen vragen zelf of je een foto van ze maakt en ze gaan er echt voor zitten of staan. 

De geur van vis en zee was overweldigend! We liepen langs de kade door de drab, langs vis die lag te drogen in de zon, tussen de geiten door richting een groepje vissers die zaten te kaarten. De grootste lol hadden ze! We hadden geen flauw idee wat voor kaartspel het was, maar een van de mannen zat met een flesje aan elk oor en de andere had twee lege flesjes om de nek! 

Het is ontzettend leuk om te zien hoe ze op ons reageren. Je kunt duidelijk merken dat er weinig of geen toeristen komen. Ondertussen wordt het steeds heter; de zon brandt goed. We krijgen iets te drinken aangeboden, maar weigeren beleefd omdat we geen flauw idee hebben hoelang het er al staat en waar het vandaan komt. Uiteindelijk komen we weer bij Dayat terug en stappen in de auto. We rijden langs de kade en zien steeds meer boten, maar hier liggen de mooiste! Heel kleurrijk en voorzien van schilderijen van de kinderen. Ook hier komen de kinderen op ons afgerend: "foto, foto" en snoep natuurlijk.

Na zo een aantal uurtjes in de haven te hebben vertoefd zijn we richting Ketapang vertrokken. Met Maps Me een fluitje van een cent. We waren een beetje uitgedroogd, dus werd het tijd om iets te gaan drinken. Nou ja, dan kunnen we ook gelijk wat eten, het is immers 12.30! Dus bij een warung gestopt en daar maar weer eens gado-gado gegeten. Deze was nog lekkerder dan de vorige! De mensen hier willen het ons echt naar de zin maken. 
Tijdens een handen en voeten gesprek met Dayat leek het dat hij ons wel ging missen. Hij had het er moeilijk mee. We kregen de indruk dat Rachman hem een beetje aan z'n lot over had gelaten. Gisteravond had hij met Ridwan gepraat en dat had het een en ander wat duidelijker gemaakt.

We reden verder en kwamen bij ons hotel aan. In eerste instantie dachten we dat we verkeerd zaten. Veel te luxe! Maar nee, we zaten goed. Na het inchecken naar de kamer. Vanaf de gaanderij konden we op zee kijken. En waar zee is, hebben ze strand. Dus besloten we even op het strand te gaan kijken. Via een achterpoort kun je daar komen. Er was niets te doen. Zwart strand, een paar vissers en kippen in plaats van meeuwen! Heel apart. Aan de overkant zien we Bali liggen. Het geeft ons een dubbel gevoel. Enerzijds willen we weten wat daar te doen is, anderzijds weten we dat we afscheid moeten nemen van Java en de mensen die we daar hebben leren kennen...

Uiteindelijk wandelen we weer terug en besluiten aan het zwembad te gaan relaxen. Het is erg warm en de kleding plakt aan ons lijf. Er liggen twee stellen op de ligbedjes. De handdoeken krijg je bij de poolbar. Voor we gaan liggen gaan we eerst even het water in. Het is lauw, maar wel heerlijk om toch wat af te koelen. Daarna op ons ligbedje. Trudy met de telefoon, ik met de e-reader. Heerlijk! Het duurt even voor je kunt ontspannen. We hebben zoveel meegemaakt en gezien! 

Ineens wordt het drukker! De toeristen die we in het vorige hotel al hadden gezien, verblijven ook hier. Weg rust! Ondanks dat het het ouderen zijn, lijken het wel een stel kippen. Het gekakel is niet van de lucht! Na een paar baantjes en een aantal discussies over hoe diep het nou was, gingen ze ook liggen en vielen in slaap. He, he, eindelijk onze rust!

Na een paar uurtjes relaxen, terug naar de kamer en aankleden. Het werd tijd voor ons diner. Het restaurant was niet vol, maar gezellig druk en er speelde live muziek. De bediening kwam gelijk naar ons toe en was super vriendelijk. Een schril contrast met gisteren! We hebben heerlijk gegeten en genoten van de muziek. Het was fijn om enthousiaste mensen om ons heen te hebben.
Ook nu werd het tijd voor ons bedje. We willen morgen immers naar het Ijen-plateau. Wordt weer een drukke dag, maar zeker de moeite waard, net als alle dagen hiervoor.